Στα παρασκήνια ο Χάρης με περιμένει με το σαγόνι στην παλάμη. Μπαίνω και σηκώνει το κεφάλι του να με αντικρίσει. “Ευτυχώς τελείωσε”, μονολογώ. Ο Χάρης κουνά το κεφάλι του συμφωνώντας. “Μαλάκα, τι συνέβη με τον άλλο τον βλάκα;”, με ρωτά. Εξηγώ στα γρήγορα. Τελειώνω την περιγραφή του σκηνικού και μου λέει: “Εντωμεταξύ ο τύπος δεν πήγε καν για κατούρημα. Μπήκα αμέσως μετά από αυτόν και βρήκα την τουαλέτα γεμάτη με ξερατά. Βασικά τον άκουσα πρώτα που ξέρναγε. Πλενόμουν όσο είχατε τον διάλογο σας και δεν άκουσα καθαρά τι συνέβη”. Είμαι έτοιμος να σχολιάσω την ποιότητα του κοινού μας, όταν μπαίνει στα παρασκήνια ο Ανέστης. Θέλω να τον πνίξω για το χαμόγελο του. “Τι γίνεται παιχταράδες μου; Πώς το βλέπετε;”, μας ρωτά με έναν ανεξήγητο ενθουσιασμό.

Περισσότερα

Παραμερίζω τις κουρτίνες και βγαίνω από τα παρασκήνια. Λίγα χλιαρά χειροκροτήματα με υποδέχονται. Ο Χάρης μου παραδίδει το μικρόφωνο. Με χτυπά στην πλάτη με οίκτο και αποσύρεται, δίχως να πει κουβέντα. Παίρνω τη θέση μου στο κέντρο της σκηνής. Το φως με τυφλώνει και πάλι. Ξεχωρίζω πιο πολύ τις μορφές των ανθρώπων, παρά τους ίδιους και τις μετράω περισσότερες από όσες ήταν στο πρώτο μέρος. Στα αυτιά μου ηχούν μια γενική ανησυχία και βαβούρα που επιβεβαιώνουν όσα με δυσκολία διακρίνουν τα μάτια μου. Τσεκάρω για τους Dalton και τους βρίσκω στο ίδιο σημείο που τους άφησα, το ίδιο ξενέρωτους.

Περισσότερα

Χώνομαι πίσω και από το παραβάν και χωρίς να κάτσω στον καναπέ, ακούω τι γίνεται παραέξω. Ο Χάρης αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με εμένα, αλλά ανταποκρίνεται θαυμάσια. Η παράσταση δεδομένων τον συνθηκών ως τώρα κρίνεται καλή. Αν συνέχιζε έτσι η βραδιά, ίσως και να σώζονταν.

Περισσότερα

Η ώρα είναι ήδη έντεκα και τέταρτο. Με το ρυθμό που κατεβάζω τις μπύρες, την ώρα που θα είναι να ξεκινήσει η παράσταση δε θα μπορώ να μιλήσω στον εαυτό μου, πόσο μάλλον σε κόσμο.

Περισσότερα