Αρχίζω να βγαίνω από τον ύπνο. Μέσα στη θολούρα μου αντιλαμβάνομαι ότι ο Χάρης είναι κάπου γύρω μου και μιλά σε κάποιον. Ανοίγω τα μάτια μου να δω σε ποιόν. Είναι ο Ανέστης. Στέκεται όρθιος, σχεδόν από πάνω μου και μου χαμογελά. Θέλω να τον κλοτσήσω στα παπάρια. Μετά θυμάμαι ότι είναι αυτός που θα μας πληρώσει και κρατιέμαι.
Οι δέκα μέρες περνάνε γρήγορα, γιατί έχω ενδιάμεσα και άλλες παραστάσεις, που πάνε επίσης καλά. Η αυτοπεποίθηση μου είναι στα ύψη. Δεν κρατιέμαι. Ανυπομονώ να γνωρίσω την αποθέωση. Κουτσοχώρι είμαι ο Τζένγκις Χαν της κωμωδίας και έρχομαι να σε κατακτήσω.
Ονόματα προσώπων και τοποθεσιών έχουν αλλαχθεί, για να διατηρηθεί η ανωνυμία των εμπλεκομένων (και να γλιτώσω τον κώλο μου σε περίπτωση που κάποιος/α θιχτεί). Τα υπόλοιπα είναι όπως τα θυμάμαι.
Τρέχω να βρω τον Χάρη. Πρέπει να τον ψήσω να πει “ναι”. Όπλο μου ο ενθουσιασμός μου. Ξέρω ότι είναι μεταδοτικός και γω εκείνη την ώρα πετάω στα σύννεφα.