Ονόματα προσώπων και τοποθεσιών έχουν αλλαχθεί, για να διατηρηθεί η ανωνυμία των εμπλεκομένων (και να γλιτώσω τον κώλο μου σε περίπτωση που κάποιος/α θιχτεί). Τα υπόλοιπα είναι όπως τα θυμάμαι.
Τρέχω να βρω τον Χάρη. Πρέπει να τον ψήσω να πει “ναι”. Όπλο μου ο ενθουσιασμός μου. Ξέρω ότι είναι μεταδοτικός και γω εκείνη την ώρα πετάω στα σύννεφα.
Και πως να μην πετάω. Η παράσταση που μόλις είχα δώσει στο “Detective” πήγε γαμιώντας και είχα κάθε λόγο να είμαι χαρούμενος, αλλά αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η κουβέντα που έχω μετά την παράσταση με το Χρήστο – τον έναν από τους δυο ιδιοκτήτες του “Detective”. Με τραβάει παραπέρα και αφού μου δίνει τα συγχαρητήρια του για την παράσταση, ξεκινά να μου λέει για τον φίλο του, τον Ανέστη. Μου λέει οτι ο Ανέστης έχει ένα bar στο κουτσοχώρι του νομού γάμαμε και ψάχνει να κάνει κάποιο event που θα μαζέψει κόσμο στο μαγαζί του και λεφτά στην τσέπη του. Συνεχίζει λέγοντας μου οτι ο ίδιος πρότεινε λοιπόν στο φίλο του τη δοκιμασμένη για τον ίδιο λύση του stand up και – το πιο σημαντικό – θεώρησε οτι για την πρώτη φορά που θα δοκίμαζε κάτι τέτοιο ο φίλος του, θα έπρεπε να εμφανιστούν οι καλύτεροι για σίγουρη επιτυχία. Και έτσι ο Χρήστος του πρότεινε εμένα. Για καλύτερο! WOOHOOOO καργιόληδες. Μετά από μένα το χάος ρε μουνιά.
Το εγώ-μετρο μου βαράει κόκκινο. Σπάει σα θερμόμετρο που το έβαλες στον φούρνο και τον άνοιξες στο 400. Τόσο γαμάτος νιώθω. Είναι περίεργο πράγμα ο εγωισμός – και κατ’ επέκταση το “εγώ” – ενός ανθρώπου. Μπορεί να είναι κίνητρο για να κάνεις σπουδαία πράγματα, αλλά αν δεν το προσέξεις καταλήγεις να αυτοθαυμάζεσαι στον καθρέφτη χωρίς προφανή λόγο ή να λες “ναι” σε ό,τι μαλακία και αν σου προτείνουν, μόνο και μόνο γιατί προηγήθηκε κομπλιμέντο.
Όλοι ξέρουμε τον τύπο που του λες απλά ότι το μαλλί του σήμερα είναι καλοχτενισμένο ή οτι φοράει ωραίο t-shirt και πέντε λεπτά αργότερα βλέπεις τον ίδιο τύπο να το παίρνει τόσο πάνω του, που νομίζει οτι μπορεί να γαμήσει ό,τι κινείται, γιατί είναι αρκετό ένα απλό κομπλιμέντο, ένας καλός λόγος να του ενισχύσει την εντύπωση οτι είναι ο πιο γαμάτος καργιόλης που πάτησε ποτέ το πόδι του στον πλανήτη γη. Αυτός ο τύπος που γνωρίζω εγώ, είμαι εγώ. Sad but true που λένε και οι Metallica.
Είναι φυσιολογικό λοιπόν για έναν τύπο σαν και μένα να είναι ενθουσιασμένος όταν του λένε οτι είναι ο καλύτερος σε αυτό που κάνει. The king in the north ρε κουφάλες. Με όπλο αυτόν τον ενθουσιασμό τρέχω να βρω τον Χάρη, γιατί ο Χρήστος πρότεινε και αυτόν στον φίλο του, ως δεύτερη επιλογή – φυσικά ΜΕΤΑ από εμένα. Ναρκισσισμός φίλε μου, το πιο δυνατό ναρκωτικό (και δε κοστίζει και cent).
Με το κινητό στο χέρι και το δάχτυλο έτοιμο πάνω απ΄το κουμπί της κλήσης βρίσκω τον Χάρη. Δε μου παίρνει ώρα να τον ψήσω. Είπαμε ο ενθουσιασμός είναι μεταδοτικός. Συν οτι του ζωγραφίζω μια εικόνα μεγαλείου. Θα μας λατρέψουν. Θα μας υποδεχτούν ως σωτήρες. Θα είμαστε όπως ο Μ.Αλέξανδρος όταν μπήκε στην Αίγυπτο: θα μας έχουν για θεούς. Δεν αφήνω να με εμποδίσει το γεγονός ότι δεν έχω καμία απάντηση για ερωτήσεις όπως: πότε; πώς; πόσα; Όλα αυτά είναι μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες. Όλες οι ενστάσεις του Χάρη απορρίπτονται. Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει οτι είμαστε γαμάτοι – εγώ περισσότερο φυσικά – και ότι θα μας λατρέψουν. Βλέπω ήδη τα μούτρα και τα ονόματα μας στα πρωτοσέλιδα των τοπικών εφημερίδων. Delusions of grandeur.
Το ψηστήρι μου πιάνει τόπο. Λέει “ναι, αν τα λεφτά είναι ικανοποιητικά”. Εγώ έχω πατήσει το κουμπί της κλήσης μόλις τον είδα να ανοίγει το στόμα του και βρίσκομαι με το ένα πόδι έξω από το μαγαζί μέχρι να τελειώσει την πρόταση του. Δε με ενδιέφερε τι θα ακούσω μετά το “ναι”. Είπαμε: ασήμαντες λεπτομέρειες.
Μετά από τρία χτυπήματα ο Ανέστης απαντά στην κλήση μου. Του συστήνομαι και αρχίζω να του εξηγώ τι και πως. Αρχίζουμε και μιλάμε για τις λεπτομέρειες. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ρωτάω είναι πόσο κόσμο χωράει το μαγαζί, γιατί σε λιγότερα από πενήντα άτομα εγώ δεν παίζω. Έχουμε και ένα όνομα να διαφυλάξουμε. Είμαι ο καλύτερος κωμικός που υπάρχει άλλωστε. Αν πιστεύεις σε κάτι πάρα πολύ, τότε αυτό το κάτι γίνεται (η δική σου)πραγματικότητα όσο παράλογο και αν είναι τελικά αυτό το κάτι. Καμιά φορά έχει την πλάκα του αυτό.
Τα βρίσκουμε στην ημερομηνία, στα λεφτά και στη διάρκεια της παράστασης. Παραλείπω να αναφέρω οτι στη διάρκεια συνυπολογίζω και το δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα, αλλά σκέφτομαι οτι δεν υπάρχει λόγος να σκοτίζει το μυαλουδάκι του με πράγματα για τα οποία δεν γνωρίζει. Έχουν αναλάβει οι επαγγελματίες άλλωστε(τρομάρα μου).
Κλείνω το τηλέφωνο και επιστρέφω στο μαγαζί και τον Χάρη θριαμβευτής. Τα λεφτά είναι καλά, το μαγαζί το περιέγραψε αρκετά μεγάλο, η ώρα που θα χρειαστεί να κάνουμε καλύπτεται άνετα απο το υλικό που έχουμε και το σπουδαιότερο όλων είναι η μέρα: Παρασκευή. Χαμός θα γίνει! Υπομονή δέκα μέρες.
Χεχ.