Χώνομαι πίσω και από το παραβάν και χωρίς να κάτσω στον καναπέ, ακούω τι γίνεται παραέξω. Ο Χάρης αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με εμένα, αλλά ανταποκρίνεται θαυμάσια. Η παράσταση δεδομένων τον συνθηκών ως τώρα κρίνεται καλή. Αν συνέχιζε έτσι η βραδιά, ίσως και να σώζονταν.
Ο Χάρης βρισκόταν στην σκηνή, όχι πολύ περισσότερο από πέντε λεπτά, όταν αρχίζει να φτάνει στα αυτιά μου μια βοή που όλο και δυναμώνει. Καταλαβαίνω τι συμβαίνει, όταν σε λιγότερο από δυο λεπτά ο Χάρης καλωσορίζει κάποιο νεοεισελθέντα. Όλα συμβαίνουν όπως μας τα είχε περιγράψει ο Ανέστης. Ο κόσμος φτάνει αργά, πιωμένος, με διάθεση σκυλάδικου.
Μάταια προσπαθεί ο Χάρης να βάλει μια τάξη, να επιβληθεί με κάποιον τρόπο. Δοκιμάζει χαλαρά, με αστεία, με φωνές, με ειρωνείες, χωρίς αποτέλεσμα. Ασχολείται περισσότερο με τον κόσμο παρά με το πρόγραμμα του. Τελικά τα παρατάει. Κάνει ένα τελευταίο κουράγιο και εν μέσω γενικής βαβούρας και αδιαφορίας τελειώνει το πρόγραμμα του, ίσα ίσα για να βγάλει την υποχρέωση. Ανακοινώνει, σε όποιον μπορεί να πρόσεχε, το δεκάλεπτο διάλειμμα και γυρίζει στα παρασκήνια.
Φανερά απογοητευμένος ξεκινά να περιγράφει την κατάσταση. Μιλάει και ταυτόχρονα κουνάει το κεφάλι δείχνοντας ανήμπορος να πιστέψει όσα συνέβησαν. «Μαλάκα όποιος έμπαινε στο μαγαζί, πήγαινε από τραπέζι σε τραπέζι και χαιρετούσε τους πάντες, έναν προς έναν», τονίζει τις τελευταίες λέξεις, «και όχι ένας ή δυο, άλλα όλοι όσοι μπήκαν έκαναν το ίδιο πράγμα», συνεχίζει με απελπισία στη φωνή. Σηκώνω απλά τους ώμους. Δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να πω.
Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται στα παρασκήνια ο Ανέστης. Φοράει το χαμόγελο ανθρώπου που δεν έχει νευρικό σύστημα. Διατηρώ την ελπίδα ότι μπορεί και να πρόκειται για χαμόγελο παρηγοριάς ή κατανόησης. «Όλα κομπλέ, έτσι;»ανακοινώνει και ρωτά ταυτόχρονα και γω χάνω κάθε ελπίδα οτι μπορεί και να αντιλαμβάνεται πόσο κατά διαόλου πηγαίνουν όλα. Δε διαθέτουμε τη δύναμη, ούτε εγώ ούτε ο Χάρης, να εξηγήσουμε γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι από την κατάσταση. Περιοριζόμαστε να δηλώσουμε ότι θα ήταν καλύτερα να προσθέταμε άλλα δέκα λεπτά στο διάλειμμα, δίνοντας έτσι χρόνο στον κόσμο να χαιρετηθεί με την ησυχία του και να βολευτεί στις θέσεις του. Ο Ανέστης δέχεται, χωρίς πάντως να δείχνει ότι καταλαβαίνει το λόγο που ζητάμε τα επιπλέον λεπτά διαλείμματος. Μια σερβιτόρα εμφανίζεται και τον καλεί εκτός παρασκηνίων. Φεύγει μαζί με τη σερβιτόρα και μας αφήνει, επιτέλους, μόνους και πάλι.
Καθόμαστε σιωπηλοί μέχρι το τέλος του διαλείμματος. Σηκωνόμαστε για την έναρξη του δευτέρου μέρους και δίνουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο, ελπίζοντας σε μια καλύτερη συνέχεια.
Οι ελπίδες μας πεθαίνουν, για άλλη μια φορά, όταν εμφανίζομαι στη σκηνή για να αναγγείλω τον Χάρη και την έναρξη του δευτέρου μέρους. Καμία συγκίνηση, μηδενικό ενδιαφέρον, πλήρης αδιαφορία. Ζητάω και απαιτώ προσοχή, φωνάζω και παρακαλάω για λίγη ησυχία, αλλά οι προσπάθειες μου δεν έχουν αποτέλεσμα. Τα παρατάω. Παρουσιάζω τον Χάρη και νιώθω σα να πετάω χριστιανό σε λιοντάρια ρωμαϊκής αρένας. «Κάνε ότι νομίζεις», του ψιθυρίζω καθώς του παραδίδω το μικρόφωνο.
Επιστρέφω στα παρασκήνια και στήνω αφτί για να ακούσω την προσπάθεια του Χάρη. Υπάρχει μια γενική ανησυχία, αλλά ακούγονται και γέλια, σημάδι ότι κάποιοι προσέχουν και το πράμα πάει καλά. Ο Χάρης κοντεύει στα μισά του προγράμματος του, όταν διακρίνω μια αντρική φωνή να έρχεται από το κοινό. Δεν ξεχωρίζω λέξεις, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι κάποιος περνιέται για έξυπνος. Ο Χάρης αφήνει αναπάντητη την πρώτη διακοπή. Αφήνει και τη δεύτερη. Στην τρίτη διακοπή απαντά. Διατηρεί την ψυχραιμία του και χωρίς να γίνεται προσβλητικός ή να δείχνει εκνευρισμό, ζητά από τον τύπο που πετάχτηκε να σταματήσει. Ακολουθεί ένας σύντομος διάλογος που τελειώνει με μια φαρμακερή ατάκα του Χάρη. Αμφισβητεί τη νοημοσύνη του ταραξία με έξυπνο τρόπο και πάλι χωρίς να προσβάλει. Καγχάζω στα παρασκήνια, αλλά το γέλιο μου σβήνει γρήγορα, όταν αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί και να είμαι ο μόνος στο μαγαζί που κατάλαβε την ατάκα. Σίγουρα είμαι ο μόνος που αντέδρασε.
Ο ταραξίας δείχνει να αγνοεί την προσβολή που δέχτηκε η νοημοσύνη του, χάνει το ενδιαφέρον του για το Χάρη και τον αφήνει στην ησυχία του. Δυστυχώς το ενδιαφέρον τους χάνουν τόσο το κοινό που αδιαφορεί όλο και περισσότερο για τον Χάρη, όσο και ο ίδιος ο Χάρης που συνεχίζει φανερά άκεφος.
Πίσω στα παρασκήνια, ρουφάω την τελευταία γουλιά από την μπύρα μου, όταν ακούω τον Χάρη να ευχαριστεί τον κόσμο, σηματοδοτώντας έτσι το τέλος της εμφάνισης του. Με ξαφνιάζει. Γνωρίζω το πρόγραμμα του, όπως και ότι αφήνει έξω ένα μεγάλο μέρος αυτού. Θέλει να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα το μαρτύριο του. Τον καταλαβαίνω και δε μπορώ να του προσάψω κάτι. Θα ήθελα λίγο χρόνο ακόμη, για να προετοιμαστώ, είναι η αλήθεια. Πετάγομαι από τον καναπέ και σκέφτομαι «τι τώρα, τι μετά», καθώς ο Χάρης ανακοινώνει το όνομα μου.